Παύλος Παυλίδης + Hotel Alaska
@ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
07/09/2022
Κατηφορίζοντας στο Γκάζι το βραδάκι της Τετάρτης 07/09 αναλογιζόμουν ότι πρέπει να είδα πρώτη φορά τα Σπαθιά κάπου το 95, ή στο Ρόδον ή στο Αν. Ήμουν παιδάκι και έχω φτάσει 40. Στο ενδιάμεσο έχω παρευρεθεί σε αναρίθμητα live του Πολ. Κάθε φορά που πηγαίνω σε μια συναυλία του κουβαλάω μαζί μου εκείνο το παιδάκι. Ο ενθουσιασμός είναι ο ίδιος, ο χορός είναι ο ίδιος, η ανατριχίλα στο σόλο του Ατλαντίς θα έρχεται πάντα και η φιγούρα του Παύλου με τα πεταχτά αυτιά, όταν τον χτυπάει το φως από το πίσω μέρος της σκηνής, θα μοιάζει πάντα ίδια όπως τότε στο Ρόδον.
Μόνο που ούτε ο Παυλος είναι 30, ούτε εγώ στην εφηβεία και αυτό το καταλαβαίνω το επόμενο πρωί, όταν το προηγούμενο βράδυ έχει προηγηθεί ξέφρενος χορός και ποτά και χίλια χρώματα, φώτα και αρώματα σε ένα live του Παύλου. Τελικά ίσως για αυτό πηγαίνω ακόμα έτσι φανατικά στις συναυλίες του. Είναι ένα ταξίδι σε έναν τόπο και ένα χρόνο που εγώ είμαι νέος και ο κήπος γεμίζει με λουλούδια και ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει. Μια διαδικασία εξαγνιστική, απλά για να επιβεβαιώσει ότι δεν τα πάμε καλά με το χρόνο που περνάει. Ή και όχι.
Πήγα στην καθιερωμένη συναυλία της Τεχνόπολης του Σεπτέμβρη, αυτή με την οποία ο Παυλίδης σβήνει τις οθόνες στα θερινά τα σινεμά. Και ναι, ήταν καθηλωτικός, συγκλονιστικός, υπέροχος Παύλος..
21.15 εμφάνιση επί σκηνής με τους Hotel Alaska και ζέσταμα με 3 κομμάτια από το τελευταίο άλπουμ, "Το Μαύρο Κουτί" (check review here). Τώρα που Χάνεται το Φως, Άννα και Το Παιδι με το Πατίνι ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα.
Αμέσως μετά ο Παυλίδης αποφασίζει να βάλει φωτιά στην Τεχνόπολη και σαν γνήσιος οικοδεσπότης μας φροντίζει, μας ταϊζει, μας παίρνει και μας πετάει στο κενό. Αρχικά με το "Όσο Μικραίνω" σε μια νέα ενορχήστρωση, όπως και η "Μαίρη" που ακολουθεί. Στο "Ατλαντίς" (αυτό το solo, ρε Παυλάρα) ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα και εγώ τρέχω να πάρω τα δεύτερα ποτά, τα οποία φέυγουν από τα χέρια μου, γιατί θέλω να χορέψω ελεύθερος το "Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι". Κάπου εκεί αναπόλησα λίγο τις εποχές των B-Movies, τότε που η εκτέλεση του εν λόγω κομματιού ήταν ένα ανελέητο τζαμάρισμα, που έσταζε ψυχεδέλεια από τα κουμπάκια του Ορέστη. Η "Φωτιά στο Λιμάνι" έφερε ρίγη συγκίνησης, περισσότερο γιατί έβλεπα ανθρώπους της ηλικίας μου να έχουν έρθει με τα παιδιά τους, να τα έχουν βάλει στην πλάτη τους για να δούν τον Παύλο επί σκηνής να γράφει ιστορία ξανά. Να παίζει από την αρχή το ίδιο τέλος, γαλουχώντας νέα γενιά φίλων. Με τη "Νέα Βαρβαρότητα" δεν έχω καταφέρει να συνδεθώ με κάποια live version της και χθες δεν ήταν μια εξαίρεση, ενώ ακολούθησε μια τετράδα που σήκωσε τα πόδια μου κάμποσα εκατοστά από το έδαφος, για καμποση ώρα. "Μόνο Αυτό" - "Ρόδες" - "Βασιλιάς" (κι άλλο καπνογόνο) - "Τελευταία Φορά".
"Το Φάντασμα της Εθνικής Οδού" από το νέο άλμπουμ είναι ένα καταπληκτικό κείμενο, το οποίο αδικήθηκε κάπως από τη θέση του στο setlist και ξεχάστηκε γρήγορα ακολουθούμενο από μια αριστουργηματική εκτέλεση του "Ασε με Εδώ".
Μια Τεχνόπολη σηκώθηκε στον αέρα στο "Πάρε με μαζί σου" και μετά ο Παύλος μας πήρε αγκαλιά με την πιο γλυκιά εκτέλεση του "Μόχα".
"Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο Καράβι, λίγο πιο παλιό". Το κομμάτι νούμερο 2 από το "Μια Ματιά Σαν Βροχή" των Σπαθιών αποδόθηκε μαγικά σε μια πιο short version, ενώ η "Ρίτα" και ο "Βράχος" μας πήγαν μέχρι την πρώτη καληνύχτα.
Και εκεί να τελείωναν όλα, θα ήμασταν χαρούμενοι. Ο Παύλος φαινόταν, ο κόσμος ήταν στα κάγκελα, ενώ και οι νέοι συμπαίκτες του Παύλου έχουν δώσει έναν άλλο αέρα στην απόδοση των κομματιών. Δεμένη μπάντα, με τον απίθανο Φώτη Σιώτα τοποθετημένο στρατηγικά στο κέντρο όλων. Καταπληκτικός μουσικός.
Η μπάντα βγαίνει πάλι στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης. "Σπασμένη Πολυθρόνα" για αρχή, μια αδιανόητη εκτέλεση του "Κηπουρού" μετά και ακολούθως μια αφιέρωση προς τον Φώτη, γιατί είναι το αγαπημένο του. "Δεν Υπάρχεις".
Μια ακόμα καληνύχτα μετά τον "Βροχοποιό".
Δε φεύγει κανείς όμως.
Μας είχε λείψει ένα τέτοιο live από τον Παύλο. Απελευθερωμένος πια, με έναν ικανότατο δεύτερο κιθαρίστα δίπλα του, ξεδιπλώνει όλο το χαρισματικό θεατράλε περφόρμανς του.
Έχω πάει σε τόσες συναυλίες του Παύλου, που βλέπω φάτσες γνώριμες, ανθρώπους που δε τους ξέρω, αλλά τους έχω δει ξανά σε ένα live.
Δεύτερο encore.
"Λευκή Καταιγίδα" σε έναν καταιγισμό συναισθημάτων.
"Λιωμένο Παγωτό" | κι άλλο καπνογόνο.
Ασταμάτητος Παύλος με το πόδι πατημένο στο γκάζι μας ξερνάει στον ουρανό με τα "Ρομπότ" και "Ό,τι Θες Εσύ".
Τελευταία Καληνύχτα, η οριστική, με το αγαπημένο του, όπως είπε, "Περιμένω".
Μας χαιρέτισε κάπως ντροπαλά και εγκάρδια ταυτόχρονα. Ενώ μας είχε μιλήσει ελάχιστα από μικροφώνου. Ο ίδιος άνθρωπος που πάντα μας δίνει την απόλυτα μεγενθυμένη διάσταση του συναισθήματος, είναι στην πραγματικότητα σε απόλυτη ισοπαλία με αυτό. Είναι από τους πιο δικούς μου ανθρώπους, με τον οποίο θα εφαρμόζουμε μια ιδιότυπη απόσταση.
Παύλο, όπως είπαμε και μετά το live, θα τα πούμε πάλι στο δρόμο.
