Electric Litany
Alexandros Miaris
“Πώς μετριέται η αγάπη σου για μια μπάντα;”
Αυτήν την περίεργη ερώτηση μου είχε κάνει πριν κάνα μήνα ένας έφηβος “μαθητής” μου σε μία συνεδρία μας.
“Δεν μετριέται”, του απάντησα.
Επέμενε, όμως, και όσο προσπαθούσα να τον πείσω για το άκυρο της ερώτησής του, ταυτόχρονα ένα κομμάτι του μυαλού μου ασυνείδητα και ακούσια επεξεργαζόταν πιθανές απαντήσεις.
“Με τις νύχτες που έχεις περάσει μαζί της”, απάντησα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω.
“Τι λέτε κύριε Μιχάλη; Κοπέλα είναι;”.
“Δεν ξέρω αγαπημένε Τ. Απλά, μου ήρθε και στο είπα”.
Με τους Electric Litany πάντως έχω περάσει αμέτρητες νύχτες τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια. Και σίγουρα η αγάπη μου για την Ελληνο-Βρετανο-Αμερικανική μπάντα είναι τεράστια.
Η "Λιτανεία" επιστρέφει στην Αθήνα, σχεδόν τρία χρόνια έπειτα από την επική και αξέχαστη εμφάνισή της στο Gagarin (Οκτώβριος 2019 - check live review here). Ύστερα, ο κόσμος γύρισε ανάποδα και όλοι χαθήκαμε. Κλειστήκαμε και σκεπαστήκαμε με το σκοτάδι της πανδημίας. Οι Electric Litany έκοψαν στη μέση την περιοδεία του “Under A Common Sky” και επέστρεψαν στη συννεφιασμένη βάση τους, το Λονδίνο. Το 2020 κυκλοφόρησαν το “Amniotic Tranquility of Being Indoors During A Thunderstorm” και τώρα ετοιμάζονται για ένα ολόφρεσκο extended play. Είναι πάλι έξω στον υπέροχο δρόμο και το πιάνουν από εκεί που το άφησαν.
Λίγο πριν την αυριανή (Σάββατο 14/5) εμφάνισή τους στο αγαπημένο τους Gagarin, και αφού ήδη έχουν παίξει σε Κέρκυρα και Θεσσαλονίκη, κάνουν μία στάση στο Υπόγειο. Τη συναυλία ανοίγει ο ξεχωριστός κύριος Johnny Labelle. Με χαρά και τιμή καλωσορίζουμε στις σελίδες μας τον vocalist και ιδρυτικό μέλος της μπάντας, Αλέξανδρο Μίαρη.
Το Υπόγειο: Electric Litany σας καλωσορίζουμε στο Υπογειο. Λίγο μετά την τελευταία κουβέντα μας (Οκτώβριος 2019) ο κόσμος μας γύρισε σχεδόν ανάποδα. Πρώτα η πανδημία κι ύστερα ο πόλεμος στην Ευρώπη... Ποια η γνώμη σας για όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν ακόμα;
“Αυτός ο χρόνος έδειξε πολλά”, όπως έγραψε κάποτε ο Παντελής Δημητριάδης.
Η πανδημία ήταν ένα σκοτεινό και μακάβριο γεγονός. Για εμάς το πρώτο lockdown στο Λονδινο ηταν ενας μεταφυσικός εφιάλτης. Όπως παντού μάλλον. Πολλοί άνθρωποι χάθηκαν γι αυτό και δεν μπορούν να υπάρχουν και πολλές γνώμες για την πανδημία, γιατί μετά θα μπούμε στη διαδικασία να κατηγορούμε μόνο τους αρνητές που είναι κυρίως δουλειά των κάθε Μητσοτάκηδων για να καλύψουν το ποσό επικοινωνιακά επικίνδυνοι είναι.
Αν κάτι φάνηκε σε αυτή την πανδημία και μπορούμε να το πούμε μετά βεβαιότητας, είναι το ποσό απογυμνώνονται τα νέο φιλελεύθερα καθεστώτα όσον αφορά το ποσό γραμμένους μας έχουν όλους. Τα καθάρματα τύπου Μπολσοναρο, Τζονσον, Τραμπ, Μητσοτάκης, είχαν μακράν την χειρότερη διαχείριση στην προστασία του κόσμου μέσω των ανύπαρκτων συστημάτων υγείας. Αυτό είναι το ιδεολογικό τους πλαίσιο και καμία έκπληξη δεν μας προκαλεί. Όμως πρέπει να πληρώσουν για όλα κάποια στιγμή.
Όσο για τον πόλεμο, ούτε με την Ρωσικη εισβολή αλλά ούτε και με το NATO και τις δυτικές δυνάμεις είμαστε. Ο απλός κόσμος κυρίως στην Ουκρανία την πληρώνει. Ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό πάντα.
Το Υπογειο: Προβλέπετε πως κάποια στιγμή θα έρθει μια πολυπόθητη κάθαρση ή τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα;
Ε μάλλον και τα δυο θα συμβούν και με πολλές εναλλαγές. Όπως πάντα γίνεται στην ιστορία.
Το Υπόγειο: Με δεδομένο πως η πανδημία και τα lockdown ήρθαν λίγο μετά την κυκλοφορία του τελευταιου σας δίσκου “Under A Common Sky”, ποσο επηρεάστηκε η προώθηση και η διακινηση του άλμπουμ;
Ακυρώθηκαν πολλές εμφανίσεις και ένα ευρωπαϊκό τουρ σε νέες χώρες που είχαμε κλείσει. Δεν καταφέραμε να παίξουμε τον δίσκο αυτό ζωντανά όσο θα θέλαμε.
Είναι κάπως πικρό να δουλεύεις για 4 χρόνια έναν δίσκο και την στιγμή που είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις και να τον παίξεις σε καινούργια μέρη, να κλείνει ο κόσμος.
Όλοι βέβαια στο ίδιο καζάνι ήμασταν...
Το Υπογειο: Προλάβαμε πάντως να σας δούμε στο Gagarin εκείνο τον Οκτώβριο του 19. Δράττομαι της ευκαιρίας να σας ευχαριστήσω - ήταν για μένα μια από τις πιο μεστές και συγκινητικές συναυλιακές νυχτες της ζωής μου. Πως βιώσατε εσείς εκείνη τη βραδιά και ποιες οι αναμνήσεις σας;
Ήταν η πρώτη φορά που παίζαμε τον 3ο δίσκο στην Ελλάδα και η βραδιά ήταν συγκλονιστική και για εμάς. Οι αναμνήσεις είναι θολές στο δικό μου μυαλό, μα κυρίως επειδή αποθηκεύονται σε ένα κομμάτι του μυαλού που είναι των μεταφυσικών αναμνήσεων.
Το Υπόγειο: Μας περιμένει κάτι ανάλογο και στις 14 του Μάη στον ίδιο χώρο;
Μετά από 3 χρόνια υπάρχει μια ασυγκράτητη ορμή για τις 14. Θα παίξουμε ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουμε παρουσιάσει ως τώρα, μαζί και κομμάτια από τον νέο δίσκο αλλά και το ep.
Το Υπογειο: Να περιμένουμε σύντομα την κυκλοφορία του EP “Music For Sleep”;
Θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα καλώς εχόντων των πραγμάτων το Σεπτέμβριο από την Inner Εar.
Το Υπογειο: Τι περαιτέρω πληροφορίες θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας σχετικά με το επερχόμενο extended play;
Βάλαμε κάποιους περιορισμούς στην ηχογράφηση και παραγωγή του. Έγραψα κάποιες από τις ιδέες στο πιάνο και κλείσαμε το fish factory studios. Δεν μοιραστήκαμε τις ιδέες, παρά μόνο οταν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε χωρίς καμιά πρόβα. Κρατήσαμε τα πρώτα 1- 2 takes των κομματιών με λάθη και αυτοσχεδιασμούς να κρατιούνται χωρίς διορθώσεις. Το αποτέλεσμα μας κάνει να νιώθουμε ωραία λόγω της ειλικρίνειάς του και είναι από τις λίγες φορές που μπορούμε να ακούμε την ίδια μας την μουσική.
Το ep έχει εν τέλει τον τίτλο "Sonder" (η στιγμίαια συνειδητοποίηση ότι κάθε τυχαίος περαστικός ζει μια ζωή τόσο ζωντανή και πολύπλοκη όσο η δική σου).
Το όλο ep ακροβατεί ανάμεσα στο "music for sleep" και στην ιδέα 5 συναισθημάτων που ειναι τόσο συγκεκριμένα που η γλώσσα ως τώρα δεν είχε λέξεις γι αυτά.
Το Υπογειο: Είναι ο τίτλος του παραπλανητικός η κυριολεκτικός;
Ξεκίνησε ως κυριολεκτικός. Επειδή μέσα στο lockdown μας απασχολούσε ο ύπνος και η κακή ποιότητά του, θέλαμε να γράψουμε μουσική που να μπορείς όντως να κοιμηθείς ακούγοντάς την. Εχει δυναμικές και ενορχηστρώσεις που μπορεί να μην σε αποκοιμίσουν αλλά τουλάχιστον εάν κοιμηθείς δεν θα σε ξυπνήσουν.
Το Υπογειο: Πώς είναι τα πράγματα στο Λονδίνο αυτόν τον καιρό; Βλέπετε διάφορες στη ζωή και στο κοινωνικό γιγνεσθαι τώρα που το Brexit μετράει πια δυο χρόνια;
Ναι, είναι πολύ χειρότερα σε όλους τους τομείς. Καταφατικά χειρότερα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Και για τους ντόπιους και για τους μετανάστες. Αυτά παθαίνεις όταν φλερτάρεις με ξενοφοβικές μαλακίες.
Το Υπογειο: Τη χρονιά που διανύουμε, η μπάντα κλείνει 15 χρόνια ύπαρξης. Θα μπορούσατε να κάνετε έναν τύπου απολογισμό της πορείας σας; Ποιες φάσεις/στιγμές θεωρείτε σαν πιο κρίσιμες και
σημαντικές στην πορεία και ποιες σαν τις πιο δύσκολες και οριακές;
Είναι πολλά σε αυτό το μεγάλο ταξίδι που μας έχουν μείνει και τα κρατάμε πάντα κοντά μας. Το πιο σημαντικό είναι η φιλία μας και οι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει και έχουν ακούσει την μουσική μας. Οριακές στιγμές είναι απλά οι δυσκολίες και κυρίως οι οικονομικές σε κάθε δίσκο μια και εμείς ουσιαστικά κυρίως χρηματοδοτούμε την κάθε προσπάθεια.
Η πυξίδα όμως που μας κρατάει ως τώρα είναι ότι τουλάχιστον στην πορεία είπαμε αρκετά όχι εκεί που έπρεπε και δεν ξεπουληθήκαμε ούτε ξεφτιλιστήκαμε.
Το Υπογειο: Παλιότερα, το 2015, ο μεγάλος Alan Parsons, αφού είχε συνεργαστεί μαζί σας στην παραγωγή του «Enduring Days You Will Overcome», σας είχε χαρακτηρίσει σαν τους επόμενους Radiohead. Τι σήμαινε τότε αυτό για εσας; Πώς γενικά υποδέχεστε τα εγκώμια και πώς την αρνητική κριτική;
Νιώθαμε άβολα και ωραία ταυτόχρονα. Αλλά ήταν απλά μια δήλωση. Η ίδια η συνεργασία μαζί του και ό,τι ακολούθησε ήταν το ζουμί. Ο Alan είναι ένας πολύ ακέραιος και ευθύς άνθρωπος και ακόμη
κρατάμε επαφή.
Η αρνητική κριτική είναι πιο εποικοδομητική από τα εγκώμια να λέμε την αλήθεια.
Το Υπογειο: Electric Litany σας ευχαριστούμε θερμά. Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή. Ανυπομονούμε για τη συναυλία και τα νέα σας τραγούδια.
